İslamiyet öncesi Türk edebiyatında şair için kullanılan kavram "ozan" veya "aşık" olarak geçer. Ozanlık genellikle ailenin bir mensubu tarafından sürdürülürdü ve toplumsal bir statüye sahipti. Ozanlık, sözel anlatım ve şiirsel ifadeye dayanıyordu ve şairler, özellikle de aşık geleneğinde, saz çalmak ve şarkı söylemek gibi becerilere de sahip olurdu. Şairler, genellikle halkın içinde yaşar ve halkın duygu ve düşüncelerine tercümanlık ederlerdi. Edebiyatın sözlü bir geleneği olduğu için, eserlerin yazılıya dökülmesi ve kaydedilmesi sonradan gerçekleştirilmiştir.
Ne Demek sitesindeki bilgiler kullanıcılar vasıtasıyla veya otomatik oluşturulmuştur. Buradaki bilgilerin doğru olduğu garanti edilmez. Düzeltilmesi gereken bilgi olduğunu düşünüyorsanız bizimle iletişime geçiniz. Her türlü görüş, destek ve önerileriniz için iletisim@nedemek.page